Πέμπτη 1 Μαρτίου 2018

Πάααλι αυτοί οι 80;


Και αφού πέρασε και η εξεταστική και γράψαμε Κοινωνική Εργασία …να που ο ατομικός δρόμος διαψεύστηκε ξανά! 40 άτομα από τους 200 εξεταζόμενους περάσαν και δίχως να έφταναν οι αριθμητικοί περιορισμοί, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα λεγόμενα μαζικά κοψίματα.
Η αλήθεια είναι πως η ιστορία με τα μαζικά κοψίματα δεν είναι κάτι καινούργιο. Διότι όταν ογδόντα άτομα πρέπει να περάσουν στην κατεύθυνση Κοινωνικής Εργασίας, με κάποιο τρόπο αυτό πρέπει να νομιμοποιηθεί. Πρέπει με μια μαγγανεία να αποδειχτεί πως σε κάθε έτος με 200 εισακτέους, το 60% είναι <<ηλίθιοι>>! Και συνεπώς, στη μία εξεταστική περνάμε το 20% και στην επαναληπτική τους άλλους σαράντα.
Παρ’ όλα αυτά το ζήτημα των αριθμητικών περιορισμών παραμένει υπαρκτό .Επιθυμούσαμε να γίνουμε κοινωνικοί λειτουργοί. Να αποτελέσουμε ένα από τα κοινωνικά χρήσιμα στρώματα την κοινωνίας και να προσφέρουμε σε αυτούς που βρίσκονται στην ανέχεια. Και παρ’ όλους τους κόπους μας, είμαστε πάλι μπροστά σε νέες μάχες για την επαγγελματική προοπτική μας. Όλα αυτά γιατί, κατά τους καθηγητές μας, καλός και άξιος κοινωνικός λειτουργός είναι μόνο αυτός που έχει κατορθώσει να περάσει 2 μαθηματάκια…
Πώς ακριβώς θα μάθουμε δηλαδή να αφουγκραζόμαστε και να μελετάμε τις ανησυχίες της κοινωνίας όταν η μικρή κοινωνία του πανεπιστημίου μας κλείνει την πόρτα στην ευκαιρία για την ενασχόληση μας με αυτό που ονειρευόμαστε και θέλουμε να υπηρετήσουμε ως επαγγελματίες! Πως ακριβώς μας δίνει την ευκαιρία να αντιληφθούμε τα κοινωνικά προβλήματα και να αναζητήσουμε τα αίτια αυτών όταν εμάς μας ορίζει ως ατομικές οντότητες που αξίζουμε ή όχι να είμαστε κ.λ απόρροια προσωπικού κόπου και ατομικής πρακτικής για να εισαχθούμε στην κατεύθυνση της κ.ε… ΠΟΙΕΣ ΑΞΙΕΣ ΠΟΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ …. Οι εντολοδόχοι των αναδιαρθρωτικών πολιτικών αλλά και οι υπάκουοι τους(εντός σχολής) αυτοαναιρούνται και καταρρίπτουν στην πράξη μεγάλα αφηγήματα για ίσες ευκαιρίες, για ισότητα, για λειτουργούς με ελεύθερη σκέψη χωρίς στεγανά.
Φυσικά όταν περάσαμε τις πανελλήνιες δεν περιμέναμε πάλι να μας κρίνουνε με δύο μέτρα και δυο σταθμά. Κανείς δεν μας μίλησε για το αξιολογητικό παν/μιο στο οποίο άξιος δεν είναι αυτός που έχει κριτική σκέψη και δημιουργικότητα, αλλά αυτός που καλύτερα αποστηθίζει την ύλη. Που να’ ξέραν…
Και κάπου εδώ το πρόβλημα που ξεκινά από τον τρόπο λειτουργίας ενός ολόκληρου τμήματος βαθιά πληγωμένου από τα ανελέητα χτυπήματα των μνημονιακών πολιτικών ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ! ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΕΣ ΟΣΟ ΕΠΡΕΠΕ …ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕΣ ΦΩΤΟΤΥΠΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΞΤΑΣΤΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ … ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΤΟ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΘΑ’ΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΟΥ…
Να μην έχουμε αυταπάτες, δεν είναι δυνατό ως ‘λύση’ στην μείωση της χρηματοδότησης και την εξάρτηση των πρακτικών από τα προγράμματα του ΕΣΠΑ να εφαρμόζονται ακόμα μέτρα που να στοχεύουν στην μεγαλύτερη εντατικοποίηση της καθημερινότητας μας ,την μεγιστοποίησης του άγχους και την συνεχή αγωνία για τα κριτήρια αλλά και αν θα τελειώσουμε έγκαιρα τις σπουδές μας στο τμήμα …και την ίδια στιγμή να θεωρούν τους εαυτούς τους λειτουργούς για τον άνθρωπο
Δεν έχουμε επόπτες, δεν έχουμε καθηγητές, το αμφιθέατρο καταρρέει!!!Όλα αυτά συμπυκνώνονται σε μια πολύπλοκη κατάσταση που βιώνει το παν/μιο τα τελευταία χρόνια. Από τη μια πλευρά η αγορά εργασίας είναι ξεκάθαρη: θέλουμε ευέλικτους, πειθαρχημένους ,υπέρεξειδικευμένους εργαζομένους. ΑΡΑ: τσάκισμα της προοπτικής μας μέσα από μέτρα όπως είναι οι αριθμητικοί περιορισμοί, μαζικά κοψίματα και αποστειρωμένο παν/μιο από πολιτική/ πολιτιστική έκφραση, διαφορετικά επαγγελματικά δικαιώματα η Κοινωνική Πολιτική και η Κοινωνική Εργασία. Από την άλλη, η υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων συνεχώς πιέζει προς την παραπάνω κατεύθυνση. Σε συνδυασμό φυσικά με την υποβάθμιση του λόγου της πολυπληθέστερης ομάδας της ακαδημαϊκής κοινότητας, των φοιτητών που δεν πρέπει να έχουν λόγο για τις σπουδές τους και την εργασιακή τους προοπτική.
Σε τελική ανάλυση, το ζήτημα που θα πρέπει να μας απασχολεί όλους είναι πως ενώ είμαστε όλοι φοιτητές, που εισαχθήκαμε με τα ίδια κριτήρια .. το τμήμα μας πήρε τη απόφαση να μας «ξεσκαρτάρει» σε έξυπνους και χαζούς. Και αυτό όταν όλοι μας είμαστε με τον τρόπο μας ιδιαίτεροι, να ορίζει ως μέτρο βλακείας το αν μπορούμε να περάσουμε ένα μάθημα στο όποιο ούτως ή άλλως μας κόβουν όλους δίχως περιστολές για να τους βγουν τα νούμερα. Επειδή όμως αρνούμαστε να πιστέψουμε πως όλοι είμαστε χαζοί, και τα μαζικά κοψίματα είναι λεφτά από τις τσέπες μας, δεν συμβιβαζόμαστε με το ότι κάπως θα πρέπει να αποδείξουν ότι αυτό που κάνουν είναι δίκαιο και σωστό.
  • Απαιτούμε το ποσοστιαίο μίνιμουμ του 40% στους επιτυχόντες στην εξέταση οποιουδήποτε μαθήματος.
  • Απαιτούμε επανεξέταση στο μάθημα με θέματα που πλησιάζουν περισσότερο στην ύλη που έχουμε διδαχτεί.
  • Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με τις χρόνιες και ανούσιες διαδικασίες της Γενικής Συνέλευσης των καθηγητών του Τμήματος (ΓΣΤ). Αρνούμαστε να μας χαρακτηρίζουν ανίκανους, άνθρωποι που αδυνατούν να λύσουν τόσα χρόνια το γραφειοκρατικό κόλλημα του υπουργείου για τη μετατροπή της ΚΠ\ΚΕ σε εισαγωγικές κατευθύνσεις.
  • Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με τα αφηγήματα που μας λένε ότι δεν έχουμε λόγο στις σπουδές μας!


Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018

Όχι Αφίσες 'Όχι Ζωγραφιές Σε Τοίχους καί Σχολές


Οι μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζονται εδώ και περίπου μια δεκαετία στη χώρα από τις εκάστοτε κάθε φορά κυβερνήσεις με τις επιταγές ΔΝΤ-ΕΕ άφησαν για τα καλά το αποτύπωμά τους στο τρόπο με τον οποίο σπουδάζουμε και σχεδιάζουμε το μέλλον μας. Οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που έρχονται στην επιφάνεια είτε με ένα κεντρικό  νομοσχέδιο  που φέρει με μιας σαρωτικές αλλαγές είτε με υλοποίηση επιμέρους, διατάξεων ,έχουν  κοινή συνισταμένη την υποβάθμιση των σπουδών μας και το τσάκισμα της εργασιακής μας προοπτικής. Το νομοσχέδιο Γαβρόγλου της κυβέρνησης Σύριζα- ΑΝΕΛ προώθησε ακριβώς τη λογική ότι με σταδιακές και καλά σχεδιασμένες κινήσεις ανά εκπαιδευτικά ιδρύματα και τμήματα θα γκρεμίσω ότι έμεινε όρθιο από τις αναδιαρθρωτικές πολιτικές των κυβερνήσεων πασόκ-νδ και φυσικά πλήρως ευθυγραμμισμένες και συγχρονισμένες  με τους ρυθμούς και τις απαιτήσεις της άγριας κατάστασης που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους. Μεταξύ άλλων όπως η υποχρηματοδότηση και αυτοχρηματοδότηση των ιδρυμάτων, την εντατικοποίηση των όρων σπουδών, το ν+2 κτλ, εντοπίζουμε και την λογική των «καθαρών σχολών».
Η νέα πραγματικότητα εντός των σχολών μας μοιάζει πλήρως διαφοροποιημένη με το παρελθόν… και προτάσσει ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο και  τη λύση του ατομικού δρόμου ως τη μαγική συνταγή της επιτυχίας για τη ζωή. Η απόλυτη πειθάρχηση χωρίς πολλές φωνές διαμαρτυρίας  και η καταστολή κάθε προσπάθειας αντίστασης (αυταρχικοποίηση διοικήσεων ,διώξεις συμφοιτητών μας) φαίνεται ότι παγιώνουν την αντίληψη ότι το πανεπιστήμιο θα είναι ένα αποκοινωνικοποιημένος και στείρος ακαδημαϊκός χώρος πλήρως αποξενωμένος από τις ανάγκες και τις ανησυχίες των ίδιων των φοιτητών του. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή τη αφήγηση, τα γκράφιτι στους τοίχους, οι αφίσες, τα συνθήματα, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, και  οποιαδήποτε τύπου πολιτική-πολιτιστική δραστηριότητα εντός των σχολών μολύνουν το παν/μιο. Έτσι λοιπόν, το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε έναν χώρο παραγωγής νέων εργαζόμενων και μόνο, οι οποίοι θα είναι πλήρως πειθαρχημένοι και προσηλωμένοι στο στόχο τους!
Ουσιαστικά λοιπόν το παν/μιο παύει να είναι ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης και δραστηριότητας, μιας και οφείλει να είναι ένα αυστηρά ακαδημαϊκού περιεχομένου μέρος στο οποίο ο φοιτητής εισέρχεται απλά για να αφομοιώσει την παρεχόμενη «γνώση». Σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε τους καθηγητές να πλασάρονται σαν αυθεντίες, να παίρνουν αποφάσεις σχετικά με την λειτουργία του τμήματος πίσω από κλειστές θύρες και τους φοιτητές να μην έχουν τον παραμικρό λόγο σε αυτές, αφίσες να βγαίνουν και τοίχοι να ξαναβάφονται κτλ. Η στόχευση όλης της εκστρατεία «εκκαθαρίσεων» καταλήγει τελικά σε μια ονείρωξη μίας ψυχιατρικής κλινικής, αποστειρωμένης από πολιτική και πολιτιστική έκφραση, αποστειρωμένη τελικά από φοιτητικό συνδικαλισμό και ενοχλητικά ζουζούνια που δεν αφήνουν τα δίδακτρα να γίνουν πεδίο κερδοφορίας εις βάρος μας κτλ.
Απέναντι στο πρότυπο ζωής που μας ετοιμάζουν να προτάξουμε τις ανάγκες μας:
 Όταν μιλάμε για παν/μιο άσυλο, εννοούμε ένα χώρο που οι φοιτητές δεν έρχονται για να αφομοιώσουν άκριτα πακέτα γνώσης αλλά για να ασκήσουν κριτική και να χαράξουν την δικιά τους οπτική πάνω τα πράγματα. Ένα χώρο όπου φοιτητές, , συζητούν και εκφράζουν τους προβληματισμούς τους, τολμούν και αγωνίζονται.
 Ένα πανεπιστήμιο όπου πραγματοποιούνται πολιτιστικά δρώμενα .Στη λογική αυτή και κόντρα στη κυρίαρχη πολιτιστική υποκουλτούρα της βιομηχανίας του θεάματος και με δεδομένες τις ελάχιστες ευκαιρίες που μας παρέχει μια πόλη απονεκρωμένη πολιτιστικά σαν την Κομοτηνή να παλέψουμε και να στηρίξουμε τη δημιουργία μιας κινηματογραφικής ομάδας του τμήματος  που θα ανήκει σε όλους τις/τους φοιτήτριες/τες της σχολής μας.
Ενάντια  σε μια οπτική κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβάλλει ότι για να πετύχεις πρέπει να πατήσεις πάνω στα κεφάλια των υπολοίπων, ενάντια στον ατομισμό λοιπόν επιδιώκουμε ένα παν/μιο με ελεύθερη έκφραση και αλληλεγγύη. Να στηρίξουμε την δημιουργία ενός στεκιού σημειώσεων, όπου θα ανταλλάζουμε σημειώσεις και θα τις τυπώνουμε δωρεάν διότι δεν γίνεται σε κάθε εξεταστική να πληρώνουμε από την τσέπη μας τις σημειώσεις που χρειαζόμαστε για να περάσουμε το μάθημα.


Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018

Περί ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΕΤΟΥΣ ο λόγος

Το προηγούμενο διάστημα παρατηρήσαμε μια προσπάθεια <<συσπείρωσης>> φοιτητών γύρω από αυτό που κάποιοι υποστηρικτές του, θέλουν να ονομάζουν χαλαρή κουβέντα των φοιτητών ανά έτος(=συνελεύσεις /επιτροπές ετών). Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η παρούσα προσπάθεια εντάσσεται σε μια συγκεκριμένη και άκρως προβληματική λογική ,ως  μία αποσπασματική και έκφραση του φοιτητικού συλλόγου.
 Και εξηγούμαστε:
Για αρχή η συγκεκριμένη απόπειρα δεν μπορεί πάρα να λογίζεται εντός στο πλαίσιο δημιουργίας  δομών και τακτικών που συνεχίζουν να υφίστανται στη σχολή μας : εισηγήσεις ΔΣ σε γενικές συνελεύσεις, ΔΣ με εκπροσώπους κτλ. Όλες οι παραπάνω κινήσεις τέμνονται από ένα βασικό άξονα: την περαιτέρω  γραφειοκρατικοποίηση των διαδικασιών του συλλόγου! Με φόβο και δειλία να αναλογιστούμε «γιατί οι συλλογικές διαδικασίες δεν προσελκύουν τον κόσμο που θα έπρεπε» δεδομένου των δεκάδων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε στην φοιτητική μας καθημερινότητα, καταφεύγουμε σε κινήσεις που υποδεικνύονται από κομματικούς μηχανισμούς με  αποτέλεσμα να διχοτομείτε το φοιτητικό σώμα σε έτη που συμμετέχουν και άλλα που είναι κάπως πιο αδιάφορα .
Έπειτα, οι λεγόμενες συνελεύσεις έτους εξετάζουν μεμονωμένα  ζητήματα που μπορεί να αφορούν αποκλειστικά ένα έτος και όχι συνολικά προβλήματα που μας αφορούν όλους!  Αποτέλεσμα..όταν υπάρχει ένα ζήτημα που μας προβληματίζει όλους να έχουμε ένα έτος που παίρνει αποφάσεις οι οποίες τελικά μπορεί να είναι εις βάρος των υπολοίπων, όπως είχαμε δει πριν δύο χρόνια με την κατάληψη για το ζήτημα των 80, όπου υπήρξε μια «ευνοϊκή» απόφαση μόνο για ένα έτος και αυτό στάθηκε αφορμή να σταματήσει ο αγώνας. Έτσι σήμερα, αφενός το τρίτο έτος δεν έχει λύσει το ζήτημα και αφετέρου τα δύο μικρότερα ταλαιπωρούνται από αυτό σε όλο του το φάσμα και φυσικά αυτή η κατάσταση να έχει μετατραπεί σε κανονικότητα.
Θεωρούμε πως το να αντιλαμβανόμαστε το φοιτητικό σώμα όχι ως κάτι ενιαίο, που συνεπάγεται και πως κάθε φοιτητής δεν διαμορφώνει ο ίδιος τον ρυθμό σπουδών του αλλά λειτουργεί σε ένα εντατικοποιημένο πλαίσιο σύμφωνα με την δομή του προγράμματος σπουδών, απλά μας κάνει να ξεχνάμε την ουσία του να είσαι φοιτητής. Δηλαδή το ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να παρακολουθεί και να εξετάζεται στα μαθήματα που αυτό επιλέγει και όχι υποχρεωτικά στα έξι που έχει κάθε εξάμηνο, γυρνάμε περισσότερο σε λογικές 1ης 2ας λυκείου και όχι φοιτητικών αμφιθεάτρων. Το ζήτημα λοιπόν  εκεί έγκειται στο ότι τελικά ένα πρόβλημα που εμείς με μια πρώτη ματιά θεωρούμε ότι αφορά μόνο ένα έτος, τελικά αφορά πολλά περισσότερα!
Θεωρούμε λοιπόν ότι θα ήταν  προφανώς πολύ πιο εποικοδομητικό και απόλυτα θεμιτό να ενισχυθόυν άλλες μορφές αυτοοργάνωσης των φοιτητών της σχολής που επιθυμεί να συμβάλει στις συλλογικές διαδικασίες ,όπως η συγγραφή κειμένων/καλεσμάτων σε γενικές συνελεύσεις και οι προφορικές ανακοινώσεις .Ακόμη όμως κι αν ένα πρόβλημα εμφανίζεται αυτοτελώς σε ένα έτος θα πρέπει όλοι μαζικά και ενιαία να διεκδικήσουμε την αντιμετώπισή του, όχι απλά λειτουργώντας σε ένα πλαίσιο αλληλεγγύης,, αλλά αντιλαμβανόμενοι ότι τα επιμέρους προβλήματα είναι όψεις της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.  Στο βαθμό που τα συμφέροντα μας είναι ενιαία πρέπει να αποτυπώνονται με ενιαίο τρόπο!!!

 Η απάντηση δεν μπορεί παρά να έγκειται σε πιο παραγωγικές διαδικασίες που έχουν την δυνατότητα να κατοχυρώνουν τις αποφάσεις των συλλόγων. Να χρησιμοποιήσουμε τα συλλογικά μας όργανα για να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα μας και όλοι μαζί να αναβαθμίσουμε τον τρόπο λειτουργίας τους!

Παρασκευή 5 Μαΐου 2017

ΦΤΙΑΞΕ ΚΑΙ ΕΣΥ ΕΝΑΝ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ! ΜΠΟΡΕΙΣ!

Το 2012 ο νόμος ‘ Διαμαντοπούλου’ που στόχευε σε συγχωνεύσεις και καταργήσεις τμημάτων βρήκε τον αντίστοιχό του και στη σχολή μας . Και μιλάμε προφανώς για την συγχώνευση του τμήματος κοινωνικής διοίκησης με αυτό της πολιτικής επιστήμης. Παράλληλα  με την συνεχή και αυξανόμενη υποχρηματοδότηση των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων ,το παραπάνω  έφερε στο προσκήνιο μια σειρά προβλημάτων και επιπτώσεων εκατέρωθεν στη σχολή μας που για άλλη μια φορά το βάρος κλήθηκαν να επωμιστούν οι φοιτητές με εκπτώσεις στις ανάγκες και την(μη) προοπτική τους.
Για να μεταφέρουμε το κλίμα… εννοούμε ότι από το πρώτο έτος  ως έτος κορμός  ερχόμαστε αντιμέτωποι με την πολιτική της «επιστημονικής» ενοποίησης των δυο γνωστικών αντικειμένων. Αποτέλεσμα να υποβαθμίζονται τα πτυχία μας, μιας και ασχολούμαστε με μαθήματα τελείως άστοχα προς το αντικείμενο μας τη στιγμή που σημαντικά για εμάς μαθήματα έχουν καταργηθεί από το πρόγραμμα σπουδών.
Έπειτα από αλλεπάλληλα χτυπήματα(‘μεταρρυθμίσεις’) στο χώρο της εκπαίδευσης που καμία σχέση δεν έχουν με την εξυπηρέτηση των συμφερόντων  τόσο της μαθητικής όσο και της φοιτητικής νεολαίας έρχεται τώρα  το νέο νομοσχέδιο ΓαβρόγλουΝομοσχέδιο που στοχεύει στη δημιουργία ενός αλληλοδιαπλεκόμενου πλέγματος μεταξύ δευτεροβάθμιας, τριτοβάθμιας και αγοράς εργασίας καθώς και την υλοποίηση σε κάθε πτυχή της, τη δια βίου μάθηση.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟΥ , ή πως μπαίνει στόχαστρο η πολιτική επιστήμη….
·         ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ!
·         Κατοχύρωση επαγγελματικών δικαιωμάτων μόνο από παράλληλα προγράμματα σπουδών και σεμινάρια επί πληρωμή .
·         Συγκρότηση ατομικού φακέλου προσόντων με μεταπτυχιακά(με δίδακτρα) και σεμινάρια  αφού τα πτυχία μας δεν καθιστούν πλέον τη μοναδική προϋπόθεση για να βγούμε στην αγορά εργασίας.
·         αναγκαιότητα για κατοχύρωση της διδακτικής επάρκειας ως ενιαίο επαγγελματικό δικαίωμα. Και αυτό σημαίνει σύνδεση με συγκεκριμένα επαγγέλματα γεγονός που δίνει απάντηση στο αδιέξοδο της ετεροαπασχόλησης, μιας λύσης επιβίωσης.
Η ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΔΙΟΙΚΗΣΗ  ΔΕΝ ΞΕΦΥΓΕ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΤΟΥΣ
·         κριτήρια και αριθμητικοί περιορισμοί στο ά έτος για την εισαγωγή μας στην κατεύθυνση της κοινωνικής εργασίας
·         Κριτήρια ξανά για την διεκπεραίωση πρακτικής άσκησης στην κατεύθυνση
·         αναντιστοιχία πλαισίων πρακτικών και πρακτικάριων
·         πρακτική χωρίς αμοιβές και ασφάλιση στα όρια του εθελοντισμού
·         απουσία  δωρεάν παροχών ( μεταφορά και στέγαση) των πρακτικάριων
·         χρονοτριβές και  καθυστέρηση στην ανακοίνωση των πλαισίων της πρακτικής
Μια σχολή - 3 φοιτητικοί σύλλογοι
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
έπειτα από την συγχώνευση των δύο τμημάτων , η τακτική που ακολουθήθηκε από  ορισμένες δυνάμεις που δραστηριοποιούνται στη σχολή έως σήμερα ήταν ο διαχωρισμός των συλλόγων όπως ακριβώς προϋπήρχαν τα δύο τμήματα πριν την ενοποίηση αυτών. Και ενώ οι σύλλογοι πορευόταν με τέτοιο τρόπο η ΔΑΠ δεν ήθελε να ακούσει καν την λέξη ενοποίηση διότι δεν της βγαίναν τα κουκιά ανακάλυψε μια μέρα πως τελικά.. θέλει ενοποίηση και ανακοινώνει δύο μέρες πριν τις εκλογές δικό της σύλλογο.
Για τον σύλλογο της ΔΑΠ, τον τρόπο οργάνωσής του και την αιτία της συγκεκριμένης κίνησης αντιλαμβανόμαστε ότι βρίσκεται στη διαχρονική πεποίθηση της συγκεκριμένης παράταξης η διάσπαση κάθε τι που λαμβάνει συλλογικό χαραχτήρα και ο εκφυλισμός των συλλογικών διεκδικήσεων. Είναι ο σύλλογος(είναι η ΔΑΠ) που βρίσκεται ‘κοντά στο φοιτητή’ με βραδιές καλωσόρισμα των πρωτοετών στα μαγαζιά της πόλης , με τα πάρε-δώσε με το καθηγητικό κατεστημένο και εφοδιασμό σημειώσεων ωςδείγμα αμέριστης υπευθυνότητας. Αλλά πώς ανταποκρίνεται όμως στις φοιτητικές ανησυχίες στα ζητήματα καθημερινότητας και με ποιο τρόπο ακριβώς θα μας μιλήσει για την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση και το  εργασιακό ‘μέλλον’ που μας ετοιμάζουν ;
Όσο για την ΚΝΕ/ΠΚΣ/ΜΑΣ ούτε να ακούσει για σύλλογο ενιαίο μιας και όπως έχει δηλώσει δεκάδες φορές "δεν είμαστε με την ενοποίηση της σχολής" (!) αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά πως τελικά το "εκτός τόπου και χρόνου" στυλ της μπορεί να πάει κάθε φορά και ένα βήμα παραπέρα. Η ΚΝΕ καταφεύγοντας σε ένα τουλάχιστον αισχρό λαϊκισμό προσπαθεί να μας πείσει πως θα ανατρέψει το σχέδιο Αθήνα 5 χρόνια μετά την εφαρμογή του (κατά την εφαρμογή του οποίου είχε και την τιμητική της μιας και ούτε στις καταλήψεις συμμετείχε). Επιπλέον με της γνωστές πρακτικές εκφυλισμού και αποσυσπείρωσης των φοιτητικών συλλόγων κατόρθωσε να μετατρέψει τον μόνο ενεργό σύλλογο στη πόλη μας σε «κάρβουνο» αδρανοποιώντας τον μετά το τέλος της κατάληψης και ενώ όλα τα προβλήματα έμειναν ανεπίλυτα.
Εμείς απ’ τη πλευρά μας ανέκαθεν προσπαθούμε να μαχόμαστε ενάντια στον εκφυλισμού των ΦΣ. Δεν ισχυριστήκαμε ποτέ ότι οι σύλλογοι είναι κάτι ιδανικό. Ξέρουμε όμως πολύ καλά ότι είναι οι δομές μέσα από τις οποίες τόσα χρόνια οι φοιτητές μάχονταν και μπλόκαραν νομοσχέδιο, συνταγματικές αναθεωρήσεις, έριχναν κυβερνήσεις ακόμα και χούντες. Οι φετινές εκλογές για εμάς μπορούν να αποτελέσουν αφορμή για το άνοιγμα της κουβέντας πάνω στις δομές του φοιτητικού κινήματος, στο πως πρέπει να λειτουργούν οι σύλλογοι, στο πως μπορεί να γίνει η ενοποίηση. Γι ' αυτό είναι σημαντικό να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας και να ψηφίσουμε όχι σε συλλόγους τσιφλίκια με καταστατικά «χούντας» που μόνη τους ύπαρξη αποτελεί η διαίρεση του φοιτητικού σώματος και η αποσυσπείρωση του. Σε συλλόγους που ενώ θέλουν να λένε ότι υπερασπίζονται τον φοιτητή, δεν δίνουν δεκάρα για τη γνώμη του και αντλούν νομιμοποίηση από τους καθηγητές, με άλλα λόγια από αυτούς που έρχονται και βάζουν κριτήρια και αριθμητικούς περιορισμούς, δίδακτρα κτλ.
Είναι πραγματικά δύσκολο, απέναντι σε ένα συγκεκριμένο εκπαιδευτικό σύστημα, σε ένα καθορισμένο πολιτισμικό μοντέλο και σε μια πανίσχυρη ιδεολογική χούντα των ΜΜΕ να προσπαθήσεις να είσαι το αντίβαρο. Εμείς, ως ΕΑΑΚ, διαχρονικά επιλέγαμε αυτόν, το δύσκολο δρόμο και έτσι θα συνεχίσουμε να κάνουμε.
ΣΤΙΣ 24 ΜΑΙΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ Κ.Δ. ΚΑΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΟΓΟ Π.Ε

Δευτέρα 20 Μαρτίου 2017

Η ζωή μας δε χωρά κριτήρια και περιορισμούς!

Η εξάχρονη εφαρμογή των πολιτικών λιτότητας έχει αφήσει για τα καλά το αποτύπωμά της στον τρόπο με τον οποίο σπουδάζουμε, ζούμε και σχεδιάζουμε το μέλλον μας. Απόρροια μιας άκρως αντί-εκπαιδευτικής  πολιτικής που προωθείτε από την σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτέλεσε και η απόφαση «φωτιά» του τμήματος σε σχέση με τον αριθμητικό περιορισμό(80) των εισαχθέντων στην κατεύθυνση ΚΕ μέσω μαθημάτων\κριτηρίων από το ά ακόμα έτος φοίτησης. Απόφαση, η οποία συμπλήρωσε το πάζλ μιας σειράς προβλημάτων στη σχολή μας(περιορισμένα πλαίσια πρακτικής άσκησης αντίστοιχα με το αριθμό των φοιτητών, καθορισμός κριτηρίων σε αυτή , ελλείψεις εποπτών για την διεκπεραίωση της πρακτικής, χρονοτριβές και καθυστέρηση στην ανακοίνωση των πλαισίων πρακτικής κοκ ) ως απότοκο της συνεχούς και κραυγαλέας περικοπής της χρηματοδότης για τα  ΑΕΙ/ΤΕΙ.
Οι πρώτες σπίθες…
Με την γνωστοποίηση αυτής της αιφνιδιαστικής απόφασης στην αρχή του προηγούμενου ακαδημαϊκού έτους εξωτερικεύτηκαν συναισθήματα αγανάκτησης από το σύνολο του φοιτητικού σώματος. Η ανάγκη για δράση και κινητοποίηση κρίθηκε αναγκαία. Έτσι λοιπόν, με αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων του συλλόγου οργανώθηκαν κινητοποιήσεις στις γενικές συνελεύσεις καθηγητών, σε συγκλήτους κοκ. Παρά τα θετικά στοιχεία των δράσεων αυτών, η φοβικότητα του φοιτητικού σώματος ως αποτέλεσμα και της συμβιβαστικής στάσης των δυνάμεων ΔΑΠ/ΚΝΕ απέναντι στο καθηγητικό μπλοκ\διοίκηση, οδήγησε σε σειρά αναποτελεσματικών χωρίς μεθοδικότητα κινήσεων. Με το νέο ακαδημαϊκό έτος και το ζήτημα να εκκρεμεί χωρίς να δίνονται απαντήσεις, ο σύλλογος υπό την πίεση μιας οργισμένης πλέον πλειοψηφικής μερίδας φοιτητών προχώρησε σε κατάληψη. Στα πλαίσια της κατάληψης πραγματοποιήθηκε παράσταση διαμαρτυρίας ενόψει της συγκλήτου  η οποία προώθησε μέτρα άκρως συντηρητικά, οξύνοντας την υπάρχουσα προβληματική κατάσταση και μεταφέροντας την στα επόμενα έτη. Στα πλαίσια της συγκεκριμένης απόφασης της συγκλήτου η κατάληψη έληξε και οι κινητοποιήσεις ξεχάστηκαν για τα καλά.
Κοινά προβλήματα\ανάγκες, ενιαία συμφέροντα ….Στο πανεπιστήμιο ανταγωνιστές;
Οι  συγκεκριμένες αποφάσεις  του τμήματος έρχονται να προστεθούν στο συνολικότερο πλαίσιο εντατικοποίησης των ρυθμών σπουδών μας αλλά και της προώθησης ενός <<καλά σχεδιασμένου>> προτύπου φοιτητή με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ερχόμενοι από ένα βαθιά ανταγωνιστικό σύστημα εκπαίδευσης το οποίο ευνοεί την κοινωνική επιλογή, καλούμαστε και πάλι να έρθουμε αντιμέτωποι με την ίδια πραγματικότητα. Να θεωρούμε δηλαδή τον συμφοιτητή μας << αντίπαλο>> σε ένα  μάταιο αγώνα  επιβίωσης, στο κυνήγι της κατάκτησης μιας πολυπόθητης θέσης στους <<τυχερούς>> των 80. Επιδιώκεται η επιβολή της εικόνα  φοιτητών υπάκουων, με χαμηλές προσδοκίες που δεν   σκέφτονται και δεν  διεκδικούν συλλογικά, προβάλλοντας την αδιαμαρτύρητη πειθάρχηση ως τη μόνη λύση. Φυσικά οι λογικές αυτές περί ατομικισμού και καλλιέργειας ανταγωνιστικών αισθημάτων δεν επικεντρώνονται μόνο εντός του πανεπιστημίου. Στη σύγχρονη εργασιακή ζούγκλα με ποσοστά  ανεργίας 60%  παράλληλα με την άφιξη του επερχόμενου εργασιακού νόμου, που προβλέπει στέρηση 13ου,14ου μισθού, υποκατώτατο μισθό για τη νεολαία, ακόμα ευκολότερες απολύσεις και ρυθμίσεις που καθιστούν πολύ δυσκολότερη την συνδικαλιστική δράση και τη δυνατότητα συλλογικών διεκδικήσεων το δικαίωμα στην εργασία κρίνεται ως προσωπικό στοίχημα. Στο πλαίσιο αυτό η διαδικασία μιας δια βίου μάθησης και συνεχούς επανακατάρτισης με τη συλλογή προσόντων και πιστοποιητικών σύμφωνα με τις επιταγές της αγοράς εργασίας επιδιώκουν να μας πείσουν ότι είναι απολύτως αναγκαία και δεδομένη. Υπό αυτό το πρίσμα καλλιεργούνται  ανταγωνιστικές σχέσεις μεταξύ φοιτητών, συναδέλφων στους εργασιακούς χώρους ώστε να μην αγωνιζόμαστε και να μην διεκδικούμε συλλογικά.
 Με τη δράση (η την αδράνεια) τους δεν πείθουν πλέον κανέναν!
Όλο το προηγούμενο διάστημα οι δυνάμεις ΔΑΠ\ΚΝΕ ακολούθησαν μια πορεία με εμφανή στρεβλά χαρακτηριστικά. Οι επαναλαμβανόμενες κινητοποιήσεις με τον τρόπο που υλοποιήθηκαν δεν έφεραν τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Γιατί νίκη μιας σειράς κινητοποιήσεων δεν αποτελεί ούτε οι εμβόλιμες εξεταστικές που θέτουν το φοιτητή σε μια συνεχή εξεταστική διαδικασία με παράταση της φοίτησης και επακόλουθη οικονομική επιβάρυνση για εμάς και τις οικογένειες μας , ούτε μια μικρή αύξηση (και αν) στον αριθμό των εισαχθέντων στην κατεύθυνση της κ.ε. Αρνητικό στοιχείο αποτέλεσε η λογική απομόνωσης και ηττοπάθειας η οποία κατάφερε τελικά να επικεντρώσει μια κατάληψη σε ένα έτος χωρίς την επιδίωξη συνεννόησης και ευρύτερης στήριξης με αιτήματα που θα αφορούν κάθε έτος, κάθε κατεύθυνση και κάθε φοιτητή που βλέπει να γκρεμίζεται η ζωή και το μέλλον του.
Όσον αφορά τη γαλάζια παράταξη της σχολής, τόσο η παρουσία της όσο και η πρόταση της απέναντι στα προβλήματα του τμήματος είναι ανύπαρκτη. Είναι αυτοί που βρίσκονται πίσω από κάθε προσπάθεια εκφυλισμού του φοιτητικού συνδικαλισμού αλλά και απαξίωσης κάθε συλλογικής διεκδίκησης.
 Απάντηση μας ως ΡΗΓΜΑ-ΕΑΑΚ
• Τασσόμαστε ενάντια σε λογικές συμβιβασμού και υποταγής απέναντι στις αποφάσεις της Συγκλήτου για θέσπιση προσωρινών μέτρων και ανάθεσης της λύσης του ζητήματος σε υπογραφές υπουργών και νομοθετικές διατάξεις σε αόριστο χρόνο.
• Αντιλαμβανόμαστε τη σύγχυση και την απουσία διαμόρφωσης μιας  συνολικής εικόνας για την τωρινή κατάσταση και έκβαση του ζητήματος.
• Επιδιώκουμε λοιπόν την επαναφορά του προβλήματος στο προσκήνιο και οργανώνουμε τις επόμενες δράσεις μας με συλλογικές διαδικασίες  κόντρα  στον προτεινόμενο ατομικό δρόμο.
• Επιδιώκουμε τη στήριξη κάθε έτους του τμήματος αφού τα προβλήματα είναι σαφώς διευρυμένα και οι συνέπειές τους πλήττουν όλες και όλους.

Διότι ή θα κερδίσουμε όλοι μαζί ή θα χάσει ο καθένας μόνος του!

Παρασκευή 20 Ιανουαρίου 2017

«ΙΕΡΑ ΕΞΕΤΑΣΗ»


… ή αλλιώς πώς να επιβιώσετε στην εξεταστική

Πολλές φορές η εξεταστική περίοδος θεωρείται μια νεκρή περίοδος όπου τα πάντα περιστρέφονται γύρω από θέματα, σημειώσεις κλπ. Η καθημερινότητα όμως μας διαψεύδει πανηγυρικά. Ο φάκελος εξεταστική δεν τελειώνει απλά στο «διάβασα, έγραψα, πέρασα». Περιέχει και πιο σκοτεινά σημεία που μένουν στο απυρόβλητο. Ο φοιτητής καλείται να αντιμετωπίσει τις καταπιεσμένες εξουσιαστικές ορέξεις των καθηγητών όταν εκείνοι βγάζουν όλο το κόμπλεξ τους κατά τη διάρκεια της εξέτασης.
Μπαίνοντας στο πανεπιστήμιο σίγουρα όλοι ακούσαμε φλογερά λογύδρια καθηγητών που τόνιζαν ότι είμαστε πλέον «ακαδημαϊκοί πολίτες», ότι είμαστε όλοι ισότιμοι και ισάξιοι μέσα σε ένα συναδελφικό πλαίσιο, ότι στο πανεπιστήμιο οι σχέσεις εξουσίας έχουν καταρριφθεί. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι, οι μάσκες πέφτουν και ξαναγυρνάμε σε καταστάσεις σχολείου. Ιδού όμως 4+1 περιπτώσεις που θα συναντήσουμε κατά τη διάρκεια της εξέτασης /τρόποι για να μην τσιμπήσεις στο τυράκι τους:
·         Αλλαγή θέσης από τους επιτηρητές/καθηγητές. Πλημμυρισμένοι από την έκτη αίσθηση που τους διακατέχει ψυχανεμίζονται ότι θα αντιγράψουμε από τον διπλανό/μπροστινό/πισινό/πανοραμικό μας ή επειδή η φάτσα μας μπορεί να παραπέμπει στον μέγιστο εγκληματία σοκακιών!(Εσύ εκεί δεν μασάς και παραμένεις στη θέση σου, αν δεν του κάνει μπορεί αυτός να αποχωρήσει από τη δική του!)
·         Ψάξιμο για σκονάκι. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της περίπτωσης συνέβη στο τμήμα μας τη προπερσινή εξεταστική εαρινού εξαμήνου όταν στο πρώτο μισάωρο της εξέτασης η επιτηρήτρια θεώρησε σοφό να διακόψει τη διαδικασία και να ζητήσει από όλο το αμφιθέατρο να σηκώσει τα γραπτά προκειμένου να πέσουν τα τυχόν σκονάκια. Παράλληλα οι βόλτες πάνω από τα κεφάλια μας σαν φαντάσματα δίνουν και παίρνουν. (Εσύ εκεί δεν μασάς και απαιτείς να σταματήσει να σε μαρκάρει τόσο στενά γιατί ο ειρμός δεν είναι και σουβλάκι απ’ όλα για να το βρεις οπού σταθείς)
·         Ζητάς να πας τουαλέτα. Όμως στο πανεπιστήμιο του Ελλαδιστάν 2017 το κατούρημα έχει ποινικοποιηθεί και γι’ αυτό πας με συνοδεία  «στο μέρος» μήπως και τα σκονάκια που έχεις είναι κρυμμένα στα απόκρυφα!(Εσύ εκεί δεν μασάς, και απαιτείς να πας μόνο σου εκεί που μέχρι και ο βασιλιάς πάει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ).
·         Απρόσμενα θέματα. Καθόλου απίθανο να συναντήσεις θέματα που ο καθηγητής δεν τα είχε συμπεριλάβει στην ύλη ή ύλη έχει αλλάξει και δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά ενημέρωση στο site της σχολής.(Εσύ εκεί δεν μασάς και απαιτείς με τους συναδέλφους σου να επαναληφθεί η εξέταση του μαθήματος χωρίς κανένα κόστος όπως επίσης την συνεχή ενημέρωσης του site).
·         Μαζικά κοψίματα. Πρόκειται για περίπτωση συναισθηματικής υπερφόρτωσης του καθηγητή που μάλλον γουστάρει τόσο τη φάτσα μας που θέλει να τη ξαναβλέπει κάθε Σεπτέμβρη αφού έχει κόψει αρκετό κόσμο από το μάθημα.(Εσύ εκεί δεν μασάς και με συλλογικό πάντα τρόπο απαιτείς με τους συμφοιτητές σου αναβαθμολόγηση ή επανεξέταση των γραπτών).
Εμείς σε όλες τις περιπτώσεις καθηγητικής αυθαιρεσίας που θέλουν να επιβάλλουν ένα μοντέλο φοιτητή πειθαρχημένου και εντατικοποιημένου στους ρυθμούς πανεπιστημίου-εκτρώματος που  προσπαθούν να δημιουργήσουν (εντυπώνοντας έτσι και ιδεολογήματα τα οποία θα τα κουβαλάμε βγαίνοντας στην αγορά εργασίας με το να αποτελούμε ένα υποταγμένο και εξαρτημένο εργαζόμενο στις ορέξεις του κάθε αφεντικού)απαντάμε με τρόπο συλλογικό.

Υπερασπιζόμαστε τους συμφοιτητές μας, διαβάζουμε συλλογικά, ανταλλάσσουμε σημειώσεις.

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2016

Δάσκαλε που δεν διδάσκεις…

Σπουδάζουμε σε μια σχολή χωρίς μέλλον, σε μια σχολή χωρίς επαγγελματικά δικαιώματα. Σε μια συγκυρία όπου όλα γύρω μας καταρρέουν, όπου η όποια προοπτική που κάποτέ μπορεί να είχαμε εξαφανίστηκε, όπου το μέλλον φαντάζει βιώσιμο μόνο μακριά  από τον τόπο που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, η επίθεση συνεχίζεται και ο εφιάλτης μοιάζει χωρίς τέλος. Με ένα πτυχίο που δεν σου δίνει τίποτα και μια αγορά εργασίας γεμάτη επισφάλεια οι φωστήρες που μας έφτασαν εδώ απλά συνεχίζουν να μας χτυπούν και να αδυνατούν να καταλάβουν πως η μαγική λύση τους κάθε άλλον πάρα σωτηρία είναι. Η ίσως να μην θέλουν να καταλάβουν….
The story so far
Πριν την συγχώνευση των δύο σχολών η διδακτική επάρκεια κατοχυρωνόταν στο πτυχίο μας. Με την ισχύουσα μέχρι σήμερα νομοθεσία ορίζετε ότι:
·         [Η διδακτική επάρκεια κατοχυρώνετε] Με την κατοχή πτυχίου τμήματος Α.Ε.Ι., το πρόγραμμα σπουδών του οποίου εξασφαλίζει την προς τούτο αναγκαία θεωρητική κατάρτιση και πρακτική εξάσκηση και οι απόφοιτοι του οποίου έχουν τα ειδικά τυπικά προσόντα διορισμού στην πρωτοβάθμια ή δευτεροβάθμια εκπαίδευση σύμφωνα με τις ισχύουσες διατάξεις. Προϋπόθεση αποτελεί η  ύπαρξη μέσα στο πρόγραμμα σπουδών του Τμήματος διδακτικών αντικειμένων που εμπίπτουν στις ακόλουθες θεματικές περιοχές:  1. Θέματα εκπαίδευσης και αγωγής. 2. Θέματα μάθησης και διδασκαλίας. 3. Ειδική διδακτική και πρακτική άσκηση
Κάπως έτσι στη σχολή μας τα μαθήματα αυτά εξαφανίστηκαν από το πρόγραμμα σπουδών με την συγχώνευση των δύο τμημάτων και η διδακτική επάρκεια πήγε περίπατο(με την ηγεμονία της ΔΑΠ στο σύλλογο την περίοδο εκείνη, δυστυχώς για εμάς σήμερα, στάθηκε αδύνατη η διεκδίκηση της επαναφοράς στο πτυχίο) . Η κατάσταση όμως δεν τελειώνει εδώ. Στον λεγόμενο «εθνικό διάλογο για την παιδία» το ζήτημα διδακτική επάρκεια άνοιξε εκ νέου με την πρόταση που παρουσιάστηκε να έχει ως εξής:
Η διδακτική επάρκεια δε θα κατοχυρώνεται σε προπτυχιακό επίπεδο, αλλά σε δεύτερο κύκλο κατάρτισης με τη συγκρότηση αντίστοιχων μεταπτυχιακών προγραμμάτων επί πληρωμή. Προτείνεται μάλιστα ο δεύτερος κύκλος σπουδών να ακολουθείται από διετή εισαγωγική περίοδο ένταξης στο επάγγελμα, μετά την οποία θα πιστοποιείται η δυνατότητα διδασκαλίας. Ας σημειωθεί ότι σε περίπτωση δεύτερης αποτυχίας εισαγωγής στο δεύτερο κύκλο σπουδών, ο επίδοξος καθηγητής θα αποκλείεται επ’ αόριστων από το διαγωνισμό του ΑΣΕΠ(!).
Γιατί όλα αυτά;
Οι παραπάνω λογικές έχουν ως σκοπό την διάλυσή του εργασιακού μέλλοντος μας. Η εκπαιδευτική αναδιάρθρωση εν γένει έχει έρχεται να σφραγίσει το συμβόλαιο δημιουργίας εργασιακής ζούγκλας (μνημόνιο) εξαλείφοντας τα πτυχία με ισχυρά επαγγελματικά δικαιώματα διότι αυτά δίνουν την δυνατότητα στον απόφοιτο να βρει θέση στην αγορά εργασίας με ευνοϊκότατους για αυτών όρους.  Ουσιαστικά έρχεται να κουμπώσει με τον αντί-συνδικαλιστικό νόμο που είναι προ των πυλών και κατατροπώνει τα εργασιακά δικαιώματα. Ένα δικαίωμα συνεπώς που αφορά τόσο μεγάλο εύρος σχολών όταν αφαιρείτε κάνει τους δανειστές χαρούμενους.
Γιατί θα πρέπει να μας ενδιαφέρει αυτό….
Τα παραπάνω ουσιαστικά σου λένε: Ξέχνα την προοπτική εισαγωγής στη δευτεροβάθμια. Σε μια σχολή όπως η ΠΕ όπου το γνωστικό αντικείμενο είναι τόσο ευρύ και ασαφές και τα επαγγελματικά δικαιώματα δεν υφίστανται ένα δικαίωμα το όποιο προφανώς και δικαιούμαστε όπως η διδακτική επάρκεια είναι πολύ σημαντικό. Είναι δεδομένο ότι σε ένα εργασιακό μέλλον απόλυτης επισφάλειας είναι πολύ σημαντικό για εμάς όταν φύγουμε από εδώ να έχουμε την διδακτική και παιδαγωγική επάρκεια κατοχυρωμένη στο πτυχίο μας ανεξαιρέτως της κατεύθυνσης που θέλουμε να πάρουμε αφότου πάρουμε το πτυχίο.
Οι κατάσταση πανελλαδικά
Πανελλαδικά σε όλες τις σχολές που τους αγγίζει η νέα νομοθεσία (φιλολογικό, φιλοσοφική, φυσικό, μαθηματικό, πολιτικών επιστημών κτλ.)  τα όργανα διοίκησης των σχολών προχώρησαν στην αφαίρεση της διδακτικής επάρκειας από τα προγράμματα σπουδών και ο νέος νόμος απλά έρχεται να κατοχύρωση τις αποφάσεις αυτές και να τις μετατρέψει σε μη αμφισβητήσιμες. Δεκάδες ΦΣ έχουν προχωρήσεις σε κινητοποιήσεις επί του ζητήματος (βλ. ΦΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΝΟΜΙΚΗΣ) δημιουργώντας κλίμα αναταραχής που έφερε ως αποτέλεσμα τις αποφάσεις της  Συγκλήτου του ΕΚΠΑ όσο και της Κοσμητείας της ΣΘΕ και της τελευταίας Συνόδου Πρυτάνεων που δηλώνουν ότι δεν είναι σωστή όλη αυτή η κατάσταση. Είναι σοβαρό ζήτημα λοιπόν για εμάς να μπούμε στον χορό των κινητοποιήσεων  και να διεκδικήσουμε την επαναφορά της διδακτικής επάρκειας στο πτυχίο. Σε τελική ανάλυση όλες αυτές οι παραπάνω  αποφάσεις δείχνουν ότι η προοπτική νίκης δεν είναι τόσο μακρινή.
Τι ακριβώς διεκδικούμε

Απαιτούμε την απόσυρση του νέου νόμου και την επαναφορά ΕΝΙΑΙΑ της διδακτικής επάρκειας. Και εξηγούμαστε. Θέλουμε τα 4 μαθήματα της διδακτικής επάρκειας να μπούνε στο βασικό κορμό του πτυχίου ως υποχρεωτικά διότι η εισαγωγή αυτών των μαθημάτων ως επιλογής ουσιαστικά δημιουργεί αποφοίτους 2 ταχυτήτων . Απαιτούμε ενιαίο πτυχίο και ισχυρά επαγγελματικά δικαιώματα και όχι αποφοίτους πολλών ταχυτήτων που ενισχύουν την επισφάλεια στην επαύριον. Άλλωστε η εισαγωγή τους ως μαθημάτων επιλογής συνεπάγεται όριο στο πόσοι θα μπορούν να το δηλώσουν που σημαίνει ότι είτε κάποιοι θα περιμένουν χρόνια για να πάρουν πτυχίο είτε ότι ορισμένοι θα αποφοιτήσουν χωρίς το δικαίωμα αυτό.