Πάααλι αυτοί οι 80;

Και αφού πέρασε και η εξεταστική και γράψαμε Κοινωνική Εργασία …να που ο ατομικός δρόμος διαψεύστηκε ξανά! 40 άτομα από τους 200 εξεταζόμενους περάσαν και δίχως να έφταναν οι αριθμητικοί περιορισμοί, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα λεγόμενα μαζικά κοψίματα.

Η αλήθεια είναι πως η ιστορία με τα μαζικά κοψίματα δεν είναι κάτι καινούργιο. Διότι όταν ογδόντα άτομα πρέπει να περάσουν στην κατεύθυνση Κοινωνικής Εργασίας, με κάποιο τρόπο αυτό πρέπει να νομιμοποιηθεί. Πρέπει με μια μαγγανεία να αποδειχτεί πως σε κάθε έτος με 200 εισακτέους, το 60% είναι <<ηλίθιοι>>! Και συνεπώς, στη μία εξεταστική περνάμε το 20% και στην επαναληπτική τους άλλους σαράντα.

Παρ’ όλα αυτά το ζήτημα των αριθμητικών περιορισμών παραμένει υπαρκτό .Επιθυμούσαμε να γίνουμε κοινωνικοί λειτουργοί. Να αποτελέσουμε ένα από τα κοινωνικά χρήσιμα στρώματα την κοινωνίας και να προσφέρουμε σε αυτούς που βρίσκονται στην ανέχεια. Και παρ’ όλους τους κόπους μας, είμαστε πάλι μπροστά σε νέες μάχες για την επαγγελματική προοπτική μας. Όλα αυτά γιατί, κατά τους καθηγητές μας, καλός και άξιος κοινωνικός λειτουργός είναι μόνο αυτός που έχει κατορθώσει να περάσει 2 μαθηματάκια…

Πώς ακριβώς θα μάθουμε δηλαδή να αφουγκραζόμαστε και να μελετάμε τις ανησυχίες της κοινωνίας όταν η μικρή κοινωνία του πανεπιστημίου μας κλείνει την πόρτα στην ευκαιρία για την ενασχόληση μας με αυτό που ονειρευόμαστε και θέλουμε να υπηρετήσουμε ως επαγγελματίες! Πως ακριβώς μας δίνει την ευκαιρία να αντιληφθούμε τα κοινωνικά προβλήματα και να αναζητήσουμε τα αίτια αυτών όταν εμάς μας ορίζει ως ατομικές οντότητες που αξίζουμε ή όχι να είμαστε κ.λ απόρροια προσωπικού κόπου και ατομικής πρακτικής για να εισαχθούμε στην κατεύθυνση της κ.ε… ΠΟΙΕΣ ΑΞΙΕΣ ΠΟΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ …. Οι εντολοδόχοι των αναδιαρθρωτικών πολιτικών αλλά και οι υπάκουοι τους(εντός σχολής) αυτοαναιρούνται και καταρρίπτουν στην πράξη μεγάλα αφηγήματα για ίσες ευκαιρίες, για ισότητα, για λειτουργούς με ελεύθερη σκέψη χωρίς στεγανά.

Φυσικά όταν περάσαμε τις πανελλήνιες δεν περιμέναμε πάλι να μας κρίνουνε με δύο μέτρα και δυο σταθμά. Κανείς δεν μας μίλησε για το αξιολογητικό παν/μιο στο οποίο άξιος δεν είναι αυτός που έχει κριτική σκέψη και δημιουργικότητα, αλλά αυτός που καλύτερα αποστηθίζει την ύλη. Που να’ ξέραν…

Και κάπου εδώ το πρόβλημα που ξεκινά από τον τρόπο λειτουργίας ενός ολόκληρου τμήματος βαθιά πληγωμένου από τα ανελέητα χτυπήματα των μνημονιακών πολιτικών ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ! ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΕΣ ΟΣΟ ΕΠΡΕΠΕ …ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕΣ ΦΩΤΟΤΥΠΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΞΤΑΣΤΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ … ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΤΟ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΘΑ’ΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΟΥ…

Να μην έχουμε αυταπάτες, δεν είναι δυνατό ως ‘λύση’ στην μείωση της χρηματοδότησης και την εξάρτηση των πρακτικών από τα προγράμματα του ΕΣΠΑ να εφαρμόζονται ακόμα μέτρα που να στοχεύουν στην μεγαλύτερη εντατικοποίηση της καθημερινότητας μας ,την μεγιστοποίησης του άγχους και την συνεχή αγωνία για τα κριτήρια αλλά και αν θα τελειώσουμε έγκαιρα τις σπουδές μας στο τμήμα …και την ίδια στιγμή να θεωρούν τους εαυτούς τους λειτουργούς για τον άνθρωπο

Δεν έχουμε επόπτες, δεν έχουμε καθηγητές, το αμφιθέατρο καταρρέει!!!Όλα αυτά συμπυκνώνονται σε μια πολύπλοκη κατάσταση που βιώνει το παν/μιο τα τελευταία χρόνια. Από τη μια πλευρά η αγορά εργασίας είναι ξεκάθαρη: θέλουμε ευέλικτους, πειθαρχημένους ,υπέρεξειδικευμένους εργαζομένους. ΑΡΑ: τσάκισμα της προοπτικής μας μέσα από μέτρα όπως είναι οι αριθμητικοί περιορισμοί, μαζικά κοψίματα και αποστειρωμένο παν/μιο από πολιτική/ πολιτιστική έκφραση, διαφορετικά επαγγελματικά δικαιώματα η Κοινωνική Πολιτική και η Κοινωνική Εργασία. Από την άλλη, η υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων συνεχώς πιέζει προς την παραπάνω κατεύθυνση. Σε συνδυασμό φυσικά με την υποβάθμιση του λόγου της πολυπληθέστερης ομάδας της ακαδημαϊκής κοινότητας, των φοιτητών που δεν πρέπει να έχουν λόγο για τις σπουδές τους και την εργασιακή τους προοπτική.

Σε τελική ανάλυση, το ζήτημα που θα πρέπει να μας απασχολεί όλους είναι πως ενώ είμαστε όλοι φοιτητές, που εισαχθήκαμε με τα ίδια κριτήρια .. το τμήμα μας πήρε τη απόφαση να μας «ξεσκαρτάρει» σε έξυπνους και χαζούς. Και αυτό όταν όλοι μας είμαστε με τον τρόπο μας ιδιαίτεροι, να ορίζει ως μέτρο βλακείας το αν μπορούμε να περάσουμε ένα μάθημα στο όποιο ούτως ή άλλως μας κόβουν όλους δίχως περιστολές για να τους βγουν τα νούμερα. Επειδή όμως αρνούμαστε να πιστέψουμε πως όλοι είμαστε χαζοί, και τα μαζικά κοψίματα είναι λεφτά από τις τσέπες μας, δεν συμβιβαζόμαστε με το ότι κάπως θα πρέπει να αποδείξουν ότι αυτό που κάνουν είναι δίκαιο και σωστό.

• Απαιτούμε το ποσοστιαίο μίνιμουμ του 40% στους επιτυχόντες στην εξέταση οποιουδήποτε μαθήματος.
• Απαιτούμε επανεξέταση στο μάθημα με θέματα που πλησιάζουν περισσότερο στην ύλη που έχουμε διδαχτεί.
• Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με τις χρόνιες και ανούσιες διαδικασίες της Γενικής Συνέλευσης των καθηγητών του Τμήματος (ΓΣΤ). Αρνούμαστε να μας χαρακτηρίζουν ανίκανους, άνθρωποι που αδυνατούν να λύσουν τόσα χρόνια το γραφειοκρατικό κόλλημα του υπουργείου για τη μετατροπή της ΚΠ\ΚΕ σε εισαγωγικές κατευθύνσεις.
• Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με τα αφηγήματα που μας λένε ότι δεν έχουμε λόγο στις σπουδές μας!

Όχι Αφίσες 'Όχι Ζωγραφιές Σε Τοίχους καί Σχολές

Οι μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζονται εδώ και περίπου μια δεκαετία στη χώρα από τις εκάστοτε κάθε φορά κυβερνήσεις με τις επιταγές ΔΝΤ-ΕΕ άφησαν για τα καλά το αποτύπωμά τους στο τρόπο με τον οποίο σπουδάζουμε και σχεδιάζουμε το μέλλον μας. Οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που έρχονται στην επιφάνεια είτε με ένα κεντρικό  νομοσχέδιο  που φέρει με μιας σαρωτικές αλλαγές είτε με υλοποίηση επιμέρους, διατάξεων ,έχουν  κοινή συνισταμένη την υποβάθμιση των σπουδών μας και το τσάκισμα της εργασιακής μας προοπτικής. Το νομοσχέδιο Γαβρόγλου της κυβέρνησης Σύριζα- ΑΝΕΛ προώθησε ακριβώς τη λογική ότι με σταδιακές και καλά σχεδιασμένες κινήσεις ανά εκπαιδευτικά ιδρύματα και τμήματα θα γκρεμίσω ότι έμεινε όρθιο από τις αναδιαρθρωτικές πολιτικές των κυβερνήσεων πασόκ-νδ και φυσικά πλήρως ευθυγραμμισμένες και συγχρονισμένες  με τους ρυθμούς και τις απαιτήσεις της άγριας κατάστασης που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους. Μεταξύ άλλων όπως η υποχρηματοδότηση και αυτοχρηματοδότηση των ιδρυμάτων, την εντατικοποίηση των όρων σπουδών, το ν+2 κτλ, εντοπίζουμε και την λογική των «καθαρών σχολών».

Η νέα πραγματικότητα εντός των σχολών μας μοιάζει πλήρως διαφοροποιημένη με το παρελθόν… και προτάσσει ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο και  τη λύση του ατομικού δρόμου ως τη μαγική συνταγή της επιτυχίας για τη ζωή. Η απόλυτη πειθάρχηση χωρίς πολλές φωνές διαμαρτυρίας  και η καταστολή κάθε προσπάθειας αντίστασης (αυταρχικοποίηση διοικήσεων ,διώξεις συμφοιτητών μας) φαίνεται ότι παγιώνουν την αντίληψη ότι το πανεπιστήμιο θα είναι ένα αποκοινωνικοποιημένος και στείρος ακαδημαϊκός χώρος πλήρως αποξενωμένος από τις ανάγκες και τις ανησυχίες των ίδιων των φοιτητών του. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή τη αφήγηση, τα γκράφιτι στους τοίχους, οι αφίσες, τα συνθήματα, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, και  οποιαδήποτε τύπου πολιτική-πολιτιστική δραστηριότητα εντός των σχολών μολύνουν το παν/μιο. Έτσι λοιπόν, το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε έναν χώρο παραγωγής νέων εργαζόμενων και μόνο, οι οποίοι θα είναι πλήρως πειθαρχημένοι και προσηλωμένοι στο στόχο τους!

Ουσιαστικά λοιπόν το παν/μιο παύει να είναι ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης και δραστηριότητας, μιας και οφείλει να είναι ένα αυστηρά ακαδημαϊκού περιεχομένου μέρος στο οποίο ο φοιτητής εισέρχεται απλά για να αφομοιώσει την παρεχόμενη «γνώση». Σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε τους καθηγητές να πλασάρονται σαν αυθεντίες, να παίρνουν αποφάσεις σχετικά με την λειτουργία του τμήματος πίσω από κλειστές θύρες και τους φοιτητές να μην έχουν τον παραμικρό λόγο σε αυτές, αφίσες να βγαίνουν και τοίχοι να ξαναβάφονται κτλ. Η στόχευση όλης της εκστρατεία «εκκαθαρίσεων» καταλήγει τελικά σε μια ονείρωξη μίας ψυχιατρικής κλινικής, αποστειρωμένης από πολιτική και πολιτιστική έκφραση, αποστειρωμένη τελικά από φοιτητικό συνδικαλισμό και ενοχλητικά ζουζούνια που δεν αφήνουν τα δίδακτρα να γίνουν πεδίο κερδοφορίας εις βάρος μας κτλ.

Απέναντι στο πρότυπο ζωής που μας ετοιμάζουν να προτάξουμε τις ανάγκες μας:

 Όταν μιλάμε για παν/μιο άσυλο, εννοούμε ένα χώρο που οι φοιτητές δεν έρχονται για να αφομοιώσουν άκριτα πακέτα γνώσης αλλά για να ασκήσουν κριτική και να χαράξουν την δικιά τους οπτική πάνω τα πράγματα. Ένα χώρο όπου φοιτητές, , συζητούν και εκφράζουν τους προβληματισμούς τους, τολμούν και αγωνίζονται.

 Ένα πανεπιστήμιο όπου πραγματοποιούνται πολιτιστικά δρώμενα .Στη λογική αυτή και κόντρα στη κυρίαρχη πολιτιστική υποκουλτούρα της βιομηχανίας του θεάματος και με δεδομένες τις ελάχιστες ευκαιρίες που μας παρέχει μια πόλη απονεκρωμένη πολιτιστικά σαν την Κομοτηνή να παλέψουμε και να στηρίξουμε τη δημιουργία μιας κινηματογραφικής ομάδας του τμήματος  που θα ανήκει σε όλους τις/τους φοιτήτριες/τες της σχολής μας.

Ενάντια  σε μια οπτική κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβάλλει ότι για να πετύχεις πρέπει να πατήσεις πάνω στα κεφάλια των υπολοίπων, ενάντια στον ατομισμό λοιπόν επιδιώκουμε ένα παν/μιο με ελεύθερη έκφραση και αλληλεγγύη. Να στηρίξουμε την δημιουργία ενός στεκιού σημειώσεων, όπου θα ανταλλάζουμε σημειώσεις και θα τις τυπώνουμε δωρεάν διότι δεν γίνεται σε κάθε εξεταστική να πληρώνουμε από την τσέπη μας τις σημειώσεις που χρειαζόμαστε για να περάσουμε το μάθημα.

Περί ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΕΤΟΥΣ ο λόγος

Το προηγούμενο διάστημα παρατηρήσαμε μια προσπάθεια <<συσπείρωσης>> φοιτητών γύρω από αυτό που κάποιοι υποστηρικτές του, θέλουν να ονομάζουν χαλαρή κουβέντα των φοιτητών ανά έτος(=συνελεύσεις /επιτροπές ετών). Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η παρούσα προσπάθεια εντάσσεται σε μια συγκεκριμένη και άκρως προβληματική λογική ,ως  μία αποσπασματική και έκφραση του φοιτητικού συλλόγου.

 Και εξηγούμαστε:

Για αρχή η συγκεκριμένη απόπειρα δεν μπορεί πάρα να λογίζεται εντός στο πλαίσιο δημιουργίας  δομών και τακτικών που συνεχίζουν να υφίστανται στη σχολή μας : εισηγήσεις ΔΣ σε γενικές συνελεύσεις, ΔΣ με εκπροσώπους κτλ. Όλες οι παραπάνω κινήσεις τέμνονται από ένα βασικό άξονα: την περαιτέρω  γραφειοκρατικοποίηση των διαδικασιών του συλλόγου! Με φόβο και δειλία να αναλογιστούμε «γιατί οι συλλογικές διαδικασίες δεν προσελκύουν τον κόσμο που θα έπρεπε» δεδομένου των δεκάδων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε στην φοιτητική μας καθημερινότητα, καταφεύγουμε σε κινήσεις που υποδεικνύονται από κομματικούς μηχανισμούς με  αποτέλεσμα να διχοτομείτε το φοιτητικό σώμα σε έτη που συμμετέχουν και άλλα που είναι κάπως πιο αδιάφορα .

Έπειτα, οι λεγόμενες συνελεύσεις έτους εξετάζουν μεμονωμένα  ζητήματα που μπορεί να αφορούν αποκλειστικά ένα έτος και όχι συνολικά προβλήματα που μας αφορούν όλους!  Αποτέλεσμα..όταν υπάρχει ένα ζήτημα που μας προβληματίζει όλους να έχουμε ένα έτος που παίρνει αποφάσεις οι οποίες τελικά μπορεί να είναι εις βάρος των υπολοίπων, όπως είχαμε δει πριν δύο χρόνια με την κατάληψη για το ζήτημα των 80, όπου υπήρξε μια «ευνοϊκή» απόφαση μόνο για ένα έτος και αυτό στάθηκε αφορμή να σταματήσει ο αγώνας. Έτσι σήμερα, αφενός το τρίτο έτος δεν έχει λύσει το ζήτημα και αφετέρου τα δύο μικρότερα ταλαιπωρούνται από αυτό σε όλο του το φάσμα και φυσικά αυτή η κατάσταση να έχει μετατραπεί σε κανονικότητα.

Θεωρούμε πως το να αντιλαμβανόμαστε το φοιτητικό σώμα όχι ως κάτι ενιαίο, που συνεπάγεται και πως κάθε φοιτητής δεν διαμορφώνει ο ίδιος τον ρυθμό σπουδών του αλλά λειτουργεί σε ένα εντατικοποιημένο πλαίσιο σύμφωνα με την δομή του προγράμματος σπουδών, απλά μας κάνει να ξεχνάμε την ουσία του να είσαι φοιτητής. Δηλαδή το ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να παρακολουθεί και να εξετάζεται στα μαθήματα που αυτό επιλέγει και όχι υποχρεωτικά στα έξι που έχει κάθε εξάμηνο, γυρνάμε περισσότερο σε λογικές 1^ης 2^ας λυκείου και όχι φοιτητικών αμφιθεάτρων. Το ζήτημα λοιπόν  εκεί έγκειται στο ότι τελικά ένα πρόβλημα που εμείς με μια πρώτη ματιά θεωρούμε ότι αφορά μόνο ένα έτος, τελικά αφορά πολλά περισσότερα!

Θεωρούμε λοιπόν ότι θα ήταν  προφανώς πολύ πιο εποικοδομητικό και απόλυτα θεμιτό να ενισχυθόυν άλλες μορφές αυτοοργάνωσης των φοιτητών της σχολής που επιθυμεί να συμβάλει στις συλλογικές διαδικασίες ,όπως η συγγραφή κειμένων/καλεσμάτων σε γενικές συνελεύσεις και οι προφορικές ανακοινώσεις .Ακόμη όμως κι αν ένα πρόβλημα εμφανίζεται αυτοτελώς σε ένα έτος θα πρέπει όλοι μαζικά και ενιαία να διεκδικήσουμε την αντιμετώπισή του, όχι απλά λειτουργώντας σε ένα πλαίσιο αλληλεγγύης,, αλλά αντιλαμβανόμενοι ότι τα επιμέρους προβλήματα είναι όψεις της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.  Στο βαθμό που τα συμφέροντα μας είναι ενιαία πρέπει να αποτυπώνονται με ενιαίο τρόπο!!!

 Η απάντηση δεν μπορεί παρά να έγκειται σε πιο παραγωγικές διαδικασίες που έχουν την δυνατότητα να κατοχυρώνουν τις αποφάσεις των συλλόγων. Να χρησιμοποιήσουμε τα συλλογικά μας όργανα για να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα μας και όλοι μαζί να αναβαθμίσουμε τον τρόπο λειτουργίας τους!