Πέμπτη 22 Φεβρουαρίου 2018

Όχι Αφίσες 'Όχι Ζωγραφιές Σε Τοίχους καί Σχολές


Οι μνημονιακές πολιτικές που εφαρμόζονται εδώ και περίπου μια δεκαετία στη χώρα από τις εκάστοτε κάθε φορά κυβερνήσεις με τις επιταγές ΔΝΤ-ΕΕ άφησαν για τα καλά το αποτύπωμά τους στο τρόπο με τον οποίο σπουδάζουμε και σχεδιάζουμε το μέλλον μας. Οι εκπαιδευτικές αναδιαρθρώσεις που έρχονται στην επιφάνεια είτε με ένα κεντρικό  νομοσχέδιο  που φέρει με μιας σαρωτικές αλλαγές είτε με υλοποίηση επιμέρους, διατάξεων ,έχουν  κοινή συνισταμένη την υποβάθμιση των σπουδών μας και το τσάκισμα της εργασιακής μας προοπτικής. Το νομοσχέδιο Γαβρόγλου της κυβέρνησης Σύριζα- ΑΝΕΛ προώθησε ακριβώς τη λογική ότι με σταδιακές και καλά σχεδιασμένες κινήσεις ανά εκπαιδευτικά ιδρύματα και τμήματα θα γκρεμίσω ότι έμεινε όρθιο από τις αναδιαρθρωτικές πολιτικές των κυβερνήσεων πασόκ-νδ και φυσικά πλήρως ευθυγραμμισμένες και συγχρονισμένες  με τους ρυθμούς και τις απαιτήσεις της άγριας κατάστασης που επικρατεί στους εργασιακούς χώρους. Μεταξύ άλλων όπως η υποχρηματοδότηση και αυτοχρηματοδότηση των ιδρυμάτων, την εντατικοποίηση των όρων σπουδών, το ν+2 κτλ, εντοπίζουμε και την λογική των «καθαρών σχολών».
Η νέα πραγματικότητα εντός των σχολών μας μοιάζει πλήρως διαφοροποιημένη με το παρελθόν… και προτάσσει ένα ανταγωνιστικό πλαίσιο και  τη λύση του ατομικού δρόμου ως τη μαγική συνταγή της επιτυχίας για τη ζωή. Η απόλυτη πειθάρχηση χωρίς πολλές φωνές διαμαρτυρίας  και η καταστολή κάθε προσπάθειας αντίστασης (αυταρχικοποίηση διοικήσεων ,διώξεις συμφοιτητών μας) φαίνεται ότι παγιώνουν την αντίληψη ότι το πανεπιστήμιο θα είναι ένα αποκοινωνικοποιημένος και στείρος ακαδημαϊκός χώρος πλήρως αποξενωμένος από τις ανάγκες και τις ανησυχίες των ίδιων των φοιτητών του. Σύμφωνα λοιπόν με αυτή τη αφήγηση, τα γκράφιτι στους τοίχους, οι αφίσες, τα συνθήματα, οι αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, και  οποιαδήποτε τύπου πολιτική-πολιτιστική δραστηριότητα εντός των σχολών μολύνουν το παν/μιο. Έτσι λοιπόν, το πανεπιστήμιο μετατρέπεται σε έναν χώρο παραγωγής νέων εργαζόμενων και μόνο, οι οποίοι θα είναι πλήρως πειθαρχημένοι και προσηλωμένοι στο στόχο τους!
Ουσιαστικά λοιπόν το παν/μιο παύει να είναι ένας χώρος ελεύθερης έκφρασης και δραστηριότητας, μιας και οφείλει να είναι ένα αυστηρά ακαδημαϊκού περιεχομένου μέρος στο οποίο ο φοιτητής εισέρχεται απλά για να αφομοιώσει την παρεχόμενη «γνώση». Σε αυτό το πλαίσιο βλέπουμε τους καθηγητές να πλασάρονται σαν αυθεντίες, να παίρνουν αποφάσεις σχετικά με την λειτουργία του τμήματος πίσω από κλειστές θύρες και τους φοιτητές να μην έχουν τον παραμικρό λόγο σε αυτές, αφίσες να βγαίνουν και τοίχοι να ξαναβάφονται κτλ. Η στόχευση όλης της εκστρατεία «εκκαθαρίσεων» καταλήγει τελικά σε μια ονείρωξη μίας ψυχιατρικής κλινικής, αποστειρωμένης από πολιτική και πολιτιστική έκφραση, αποστειρωμένη τελικά από φοιτητικό συνδικαλισμό και ενοχλητικά ζουζούνια που δεν αφήνουν τα δίδακτρα να γίνουν πεδίο κερδοφορίας εις βάρος μας κτλ.
Απέναντι στο πρότυπο ζωής που μας ετοιμάζουν να προτάξουμε τις ανάγκες μας:
 Όταν μιλάμε για παν/μιο άσυλο, εννοούμε ένα χώρο που οι φοιτητές δεν έρχονται για να αφομοιώσουν άκριτα πακέτα γνώσης αλλά για να ασκήσουν κριτική και να χαράξουν την δικιά τους οπτική πάνω τα πράγματα. Ένα χώρο όπου φοιτητές, , συζητούν και εκφράζουν τους προβληματισμούς τους, τολμούν και αγωνίζονται.
 Ένα πανεπιστήμιο όπου πραγματοποιούνται πολιτιστικά δρώμενα .Στη λογική αυτή και κόντρα στη κυρίαρχη πολιτιστική υποκουλτούρα της βιομηχανίας του θεάματος και με δεδομένες τις ελάχιστες ευκαιρίες που μας παρέχει μια πόλη απονεκρωμένη πολιτιστικά σαν την Κομοτηνή να παλέψουμε και να στηρίξουμε τη δημιουργία μιας κινηματογραφικής ομάδας του τμήματος  που θα ανήκει σε όλους τις/τους φοιτήτριες/τες της σχολής μας.
Ενάντια  σε μια οπτική κοινωνικού κανιβαλισμού που επιβάλλει ότι για να πετύχεις πρέπει να πατήσεις πάνω στα κεφάλια των υπολοίπων, ενάντια στον ατομισμό λοιπόν επιδιώκουμε ένα παν/μιο με ελεύθερη έκφραση και αλληλεγγύη. Να στηρίξουμε την δημιουργία ενός στεκιού σημειώσεων, όπου θα ανταλλάζουμε σημειώσεις και θα τις τυπώνουμε δωρεάν διότι δεν γίνεται σε κάθε εξεταστική να πληρώνουμε από την τσέπη μας τις σημειώσεις που χρειαζόμαστε για να περάσουμε το μάθημα.


Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2018

Περί ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΕΤΟΥΣ ο λόγος

Το προηγούμενο διάστημα παρατηρήσαμε μια προσπάθεια <<συσπείρωσης>> φοιτητών γύρω από αυτό που κάποιοι υποστηρικτές του, θέλουν να ονομάζουν χαλαρή κουβέντα των φοιτητών ανά έτος(=συνελεύσεις /επιτροπές ετών). Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η παρούσα προσπάθεια εντάσσεται σε μια συγκεκριμένη και άκρως προβληματική λογική ,ως  μία αποσπασματική και έκφραση του φοιτητικού συλλόγου.
 Και εξηγούμαστε:
Για αρχή η συγκεκριμένη απόπειρα δεν μπορεί πάρα να λογίζεται εντός στο πλαίσιο δημιουργίας  δομών και τακτικών που συνεχίζουν να υφίστανται στη σχολή μας : εισηγήσεις ΔΣ σε γενικές συνελεύσεις, ΔΣ με εκπροσώπους κτλ. Όλες οι παραπάνω κινήσεις τέμνονται από ένα βασικό άξονα: την περαιτέρω  γραφειοκρατικοποίηση των διαδικασιών του συλλόγου! Με φόβο και δειλία να αναλογιστούμε «γιατί οι συλλογικές διαδικασίες δεν προσελκύουν τον κόσμο που θα έπρεπε» δεδομένου των δεκάδων προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε στην φοιτητική μας καθημερινότητα, καταφεύγουμε σε κινήσεις που υποδεικνύονται από κομματικούς μηχανισμούς με  αποτέλεσμα να διχοτομείτε το φοιτητικό σώμα σε έτη που συμμετέχουν και άλλα που είναι κάπως πιο αδιάφορα .
Έπειτα, οι λεγόμενες συνελεύσεις έτους εξετάζουν μεμονωμένα  ζητήματα που μπορεί να αφορούν αποκλειστικά ένα έτος και όχι συνολικά προβλήματα που μας αφορούν όλους!  Αποτέλεσμα..όταν υπάρχει ένα ζήτημα που μας προβληματίζει όλους να έχουμε ένα έτος που παίρνει αποφάσεις οι οποίες τελικά μπορεί να είναι εις βάρος των υπολοίπων, όπως είχαμε δει πριν δύο χρόνια με την κατάληψη για το ζήτημα των 80, όπου υπήρξε μια «ευνοϊκή» απόφαση μόνο για ένα έτος και αυτό στάθηκε αφορμή να σταματήσει ο αγώνας. Έτσι σήμερα, αφενός το τρίτο έτος δεν έχει λύσει το ζήτημα και αφετέρου τα δύο μικρότερα ταλαιπωρούνται από αυτό σε όλο του το φάσμα και φυσικά αυτή η κατάσταση να έχει μετατραπεί σε κανονικότητα.
Θεωρούμε πως το να αντιλαμβανόμαστε το φοιτητικό σώμα όχι ως κάτι ενιαίο, που συνεπάγεται και πως κάθε φοιτητής δεν διαμορφώνει ο ίδιος τον ρυθμό σπουδών του αλλά λειτουργεί σε ένα εντατικοποιημένο πλαίσιο σύμφωνα με την δομή του προγράμματος σπουδών, απλά μας κάνει να ξεχνάμε την ουσία του να είσαι φοιτητής. Δηλαδή το ότι ο καθένας έχει το δικαίωμα να παρακολουθεί και να εξετάζεται στα μαθήματα που αυτό επιλέγει και όχι υποχρεωτικά στα έξι που έχει κάθε εξάμηνο, γυρνάμε περισσότερο σε λογικές 1ης 2ας λυκείου και όχι φοιτητικών αμφιθεάτρων. Το ζήτημα λοιπόν  εκεί έγκειται στο ότι τελικά ένα πρόβλημα που εμείς με μια πρώτη ματιά θεωρούμε ότι αφορά μόνο ένα έτος, τελικά αφορά πολλά περισσότερα!
Θεωρούμε λοιπόν ότι θα ήταν  προφανώς πολύ πιο εποικοδομητικό και απόλυτα θεμιτό να ενισχυθόυν άλλες μορφές αυτοοργάνωσης των φοιτητών της σχολής που επιθυμεί να συμβάλει στις συλλογικές διαδικασίες ,όπως η συγγραφή κειμένων/καλεσμάτων σε γενικές συνελεύσεις και οι προφορικές ανακοινώσεις .Ακόμη όμως κι αν ένα πρόβλημα εμφανίζεται αυτοτελώς σε ένα έτος θα πρέπει όλοι μαζικά και ενιαία να διεκδικήσουμε την αντιμετώπισή του, όχι απλά λειτουργώντας σε ένα πλαίσιο αλληλεγγύης,, αλλά αντιλαμβανόμενοι ότι τα επιμέρους προβλήματα είναι όψεις της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης.  Στο βαθμό που τα συμφέροντα μας είναι ενιαία πρέπει να αποτυπώνονται με ενιαίο τρόπο!!!

 Η απάντηση δεν μπορεί παρά να έγκειται σε πιο παραγωγικές διαδικασίες που έχουν την δυνατότητα να κατοχυρώνουν τις αποφάσεις των συλλόγων. Να χρησιμοποιήσουμε τα συλλογικά μας όργανα για να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα μας και όλοι μαζί να αναβαθμίσουμε τον τρόπο λειτουργίας τους!