Πάααλι αυτοί οι 80;

Και αφού πέρασε και η εξεταστική και γράψαμε Κοινωνική Εργασία …να που ο ατομικός δρόμος διαψεύστηκε ξανά! 40 άτομα από τους 200 εξεταζόμενους περάσαν και δίχως να έφταναν οι αριθμητικοί περιορισμοί, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τα λεγόμενα μαζικά κοψίματα.

Η αλήθεια είναι πως η ιστορία με τα μαζικά κοψίματα δεν είναι κάτι καινούργιο. Διότι όταν ογδόντα άτομα πρέπει να περάσουν στην κατεύθυνση Κοινωνικής Εργασίας, με κάποιο τρόπο αυτό πρέπει να νομιμοποιηθεί. Πρέπει με μια μαγγανεία να αποδειχτεί πως σε κάθε έτος με 200 εισακτέους, το 60% είναι <<ηλίθιοι>>! Και συνεπώς, στη μία εξεταστική περνάμε το 20% και στην επαναληπτική τους άλλους σαράντα.

Παρ’ όλα αυτά το ζήτημα των αριθμητικών περιορισμών παραμένει υπαρκτό .Επιθυμούσαμε να γίνουμε κοινωνικοί λειτουργοί. Να αποτελέσουμε ένα από τα κοινωνικά χρήσιμα στρώματα την κοινωνίας και να προσφέρουμε σε αυτούς που βρίσκονται στην ανέχεια. Και παρ’ όλους τους κόπους μας, είμαστε πάλι μπροστά σε νέες μάχες για την επαγγελματική προοπτική μας. Όλα αυτά γιατί, κατά τους καθηγητές μας, καλός και άξιος κοινωνικός λειτουργός είναι μόνο αυτός που έχει κατορθώσει να περάσει 2 μαθηματάκια…

Πώς ακριβώς θα μάθουμε δηλαδή να αφουγκραζόμαστε και να μελετάμε τις ανησυχίες της κοινωνίας όταν η μικρή κοινωνία του πανεπιστημίου μας κλείνει την πόρτα στην ευκαιρία για την ενασχόληση μας με αυτό που ονειρευόμαστε και θέλουμε να υπηρετήσουμε ως επαγγελματίες! Πως ακριβώς μας δίνει την ευκαιρία να αντιληφθούμε τα κοινωνικά προβλήματα και να αναζητήσουμε τα αίτια αυτών όταν εμάς μας ορίζει ως ατομικές οντότητες που αξίζουμε ή όχι να είμαστε κ.λ απόρροια προσωπικού κόπου και ατομικής πρακτικής για να εισαχθούμε στην κατεύθυνση της κ.ε… ΠΟΙΕΣ ΑΞΙΕΣ ΠΟΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ …. Οι εντολοδόχοι των αναδιαρθρωτικών πολιτικών αλλά και οι υπάκουοι τους(εντός σχολής) αυτοαναιρούνται και καταρρίπτουν στην πράξη μεγάλα αφηγήματα για ίσες ευκαιρίες, για ισότητα, για λειτουργούς με ελεύθερη σκέψη χωρίς στεγανά.

Φυσικά όταν περάσαμε τις πανελλήνιες δεν περιμέναμε πάλι να μας κρίνουνε με δύο μέτρα και δυο σταθμά. Κανείς δεν μας μίλησε για το αξιολογητικό παν/μιο στο οποίο άξιος δεν είναι αυτός που έχει κριτική σκέψη και δημιουργικότητα, αλλά αυτός που καλύτερα αποστηθίζει την ύλη. Που να’ ξέραν…

Και κάπου εδώ το πρόβλημα που ξεκινά από τον τρόπο λειτουργίας ενός ολόκληρου τμήματος βαθιά πληγωμένου από τα ανελέητα χτυπήματα των μνημονιακών πολιτικών ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΣΟΥ! ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΔΙΑΒΑΣΕΣ ΟΣΟ ΕΠΡΕΠΕ …ΓΙΑΤΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕΣ ΦΩΤΟΤΥΠΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΞΤΑΣΤΙΚΗ ΓΙΑ ΝΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕΙΣ … ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΦΟΥ ΤΟ ΕΙΠΑΝ ΟΙ ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ ΘΑ’ΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟ ΣΟΥ…

Να μην έχουμε αυταπάτες, δεν είναι δυνατό ως ‘λύση’ στην μείωση της χρηματοδότησης και την εξάρτηση των πρακτικών από τα προγράμματα του ΕΣΠΑ να εφαρμόζονται ακόμα μέτρα που να στοχεύουν στην μεγαλύτερη εντατικοποίηση της καθημερινότητας μας ,την μεγιστοποίησης του άγχους και την συνεχή αγωνία για τα κριτήρια αλλά και αν θα τελειώσουμε έγκαιρα τις σπουδές μας στο τμήμα …και την ίδια στιγμή να θεωρούν τους εαυτούς τους λειτουργούς για τον άνθρωπο

Δεν έχουμε επόπτες, δεν έχουμε καθηγητές, το αμφιθέατρο καταρρέει!!!Όλα αυτά συμπυκνώνονται σε μια πολύπλοκη κατάσταση που βιώνει το παν/μιο τα τελευταία χρόνια. Από τη μια πλευρά η αγορά εργασίας είναι ξεκάθαρη: θέλουμε ευέλικτους, πειθαρχημένους ,υπέρεξειδικευμένους εργαζομένους. ΑΡΑ: τσάκισμα της προοπτικής μας μέσα από μέτρα όπως είναι οι αριθμητικοί περιορισμοί, μαζικά κοψίματα και αποστειρωμένο παν/μιο από πολιτική/ πολιτιστική έκφραση, διαφορετικά επαγγελματικά δικαιώματα η Κοινωνική Πολιτική και η Κοινωνική Εργασία. Από την άλλη, η υποχρηματοδότηση των ιδρυμάτων συνεχώς πιέζει προς την παραπάνω κατεύθυνση. Σε συνδυασμό φυσικά με την υποβάθμιση του λόγου της πολυπληθέστερης ομάδας της ακαδημαϊκής κοινότητας, των φοιτητών που δεν πρέπει να έχουν λόγο για τις σπουδές τους και την εργασιακή τους προοπτική.

Σε τελική ανάλυση, το ζήτημα που θα πρέπει να μας απασχολεί όλους είναι πως ενώ είμαστε όλοι φοιτητές, που εισαχθήκαμε με τα ίδια κριτήρια .. το τμήμα μας πήρε τη απόφαση να μας «ξεσκαρτάρει» σε έξυπνους και χαζούς. Και αυτό όταν όλοι μας είμαστε με τον τρόπο μας ιδιαίτεροι, να ορίζει ως μέτρο βλακείας το αν μπορούμε να περάσουμε ένα μάθημα στο όποιο ούτως ή άλλως μας κόβουν όλους δίχως περιστολές για να τους βγουν τα νούμερα. Επειδή όμως αρνούμαστε να πιστέψουμε πως όλοι είμαστε χαζοί, και τα μαζικά κοψίματα είναι λεφτά από τις τσέπες μας, δεν συμβιβαζόμαστε με το ότι κάπως θα πρέπει να αποδείξουν ότι αυτό που κάνουν είναι δίκαιο και σωστό.

• Απαιτούμε το ποσοστιαίο μίνιμουμ του 40% στους επιτυχόντες στην εξέταση οποιουδήποτε μαθήματος.
• Απαιτούμε επανεξέταση στο μάθημα με θέματα που πλησιάζουν περισσότερο στην ύλη που έχουμε διδαχτεί.
• Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με τις χρόνιες και ανούσιες διαδικασίες της Γενικής Συνέλευσης των καθηγητών του Τμήματος (ΓΣΤ). Αρνούμαστε να μας χαρακτηρίζουν ανίκανους, άνθρωποι που αδυνατούν να λύσουν τόσα χρόνια το γραφειοκρατικό κόλλημα του υπουργείου για τη μετατροπή της ΚΠ\ΚΕ σε εισαγωγικές κατευθύνσεις.
• Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε με τα αφηγήματα που μας λένε ότι δεν έχουμε λόγο στις σπουδές μας!